Konspekt zajęć dla dzieci w wieku 1-3 lat

I CZĘŚĆ – Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

II CZĘŚĆ – rozwój motoryki małej metodą zabawy paluszkowej

Metoda Ruchu Rozwijającego (MRR) urzeka swoją prostotą i naturalnością stając się w ciągu ostatnich kilku metodą stosowaną powszechnie podczas zajęć z dziećmi.

Główna idea RR opiera się na systemie ćwiczeń – zabaw – relacji. Metoda stworzona została przez angielską nauczycielkę tańca Weronikę Sherborne kontynuatorkę teorii Labana w latach sześćdziesiątych. Stosowana jest w celu wspomagania rozwoju psychoruchowego u dzieci, rozwijania sfery emocjonalnej, społecznej oraz świadomości siebie i innych osób za pomocą ruchu.

Zajęcia mogą być prowadzone zarówno w grupowo jak i indywidualnie. Wiek dzieci może być zróżnicowany, co dodatkowo może podnieść aspekt terapeutyczny zajęć.

Cele ogólne:

-wspomaganie rozwoju psychoruchowego

-wzmacnianie akceptacji samego siebie

-kształtowanie poczucia bezpieczeństwa

-wyczucie własnego ciała

-rozwijanie sprawności ruchowej

-integrowanie się z grupą

-kształtowanie pozytywnych emocji w kontakcie z innym dzieckiem

Cele operacyjne, dziecko:

-akceptuje samego siebie i innych

-kontroluje własne zachowania

-współpracuje w grupie i z partnerem

-swobodnie realizuje postawione przed sobą zadania

-odczuwa radość z zabawy

Metody pracy:

-oparte na słowie
-oparte na działaniu praktycznym
-oparte na ćwiczeniach

Środki dydaktyczne: kocyk, szablon kameleona z tektury, farby, muzyka

Czas zajęć: 100 minut

Grupa wiekowa: 1-3 lata

Przebieg zajęć:

CZĘŚĆ I

1.Powitanie grupy piosenką  „Witaj”

Witaj … (imię dziecka), witaj (imię dziecka).

Jak się masz, jak się masz? Wszyscy cię witamy, Wszyscy cię kochamy.

Bądź wśród nas, bądź wśród nas. (Wszyscy chwytają się za ręce,
tworząc krąg)

 

2.Zabawa integracyjna na powitanie „ludzie do ludzi”.

Uczestnicy zabawy stoją w parach (dziecko z rodzicem / opiekunem lub innym starszym dzieckiem). Na hasło nos do nosa, ręka do ręki, kolano do kolana, pupa do pupy, ucho do ucha uczestnicy dotykają wymienionych części ciała, kiedy prowadzący zabawę powie „ludzie do ludzi” każdy zmienia partnera.

3.Zabawa „patrz i słuchaj” – rodzic/opiekun wraz z dzieckiem trzymają się za rękę i biegają w rytm muzyki po sali. Zadaniem pary jest na hasło np. kolor niebieski szybko odnaleźć przedmiot i go dotknąć. Kiedy usłyszą ponownie muzykę znowu biegają do momentu jej przerwania i wypowiedzenia przez prowadzącego zabawę innego hasła.

4.„Wystukiwanie rytmu” – wszyscy uczestnicy zabawy leżą w rozsypce na podłodze. Jedna osoba wystukuje rytm wybraną przez siebie częścią ciała, np. uderzanie dłońmi w uda, klaskanie w dłonie. Pozostali uczestnicy powtarzają czynność wykonaną przez organizatora zabawy.

5. „Gęsiego marsz” – dzieci maszerują jeden za drugim podnosząc wysoko kolana.

6.Zabawa „ruchoma podłoga” – kilkoro dorosłych lub starszych dzieci leży przodem na podłodze, jeden przy drugim. Dzieci ustawiają się z jednej strony leżącej grupy i przeczołgują się od dolnej części pleców, po pośladkach i udach leżących osób.

7.„Mały samolot” – rodzic/opiekun leży na podłodze, z nogami ugiętymi w kolanach, a dziecko przodem na podudziach dorosłego, który trzyma go za ręce i ruchem nóg unosi w górę i lekko kołysze.

8.„Na koniku” – rodzic/opiekun wykonuje klęk podparty, a dziecko siada na jego plecach okrakiem. Zabawa polega na udawaniu jazdy konnej, po której następuje zmiana i tym razem rodzic markuje siad na plecach dziecka.

9.„Kamień u nogi” – dziecko kładzie się na podłodze i łapie oburącz nogę rodzica/opiekuna, który przechadzając się po pokoju ciągnie je za sobą po podłodze.

10.„Domek” – rodzic/opiekun tworzy „domek” schodząc do pozycji klęku podpartego, a dziecko pełzając wchodzi do domku.

11.„Waga” – opiekun/rodzic wraz z dzieckiem stojąc naprzeciwko siebie chwytają się za ręce i wykonują naprzemienne przysiady.

12.„Podróże na kocu” – dziecko leży przodem lub tyłem na kocu, który dorosły ciągnie po sali.

13.„Tunel pod dachem”– czworo rodziców/opiekunów trzyma koc nisko nad podłogą, a dzieci przechodzą pod nim.

14.„Kołyska” – rodzic/opiekun tworzy „fotelik” dla dziecka, kołysząc, tuląc i głaszcząc dziecko w rytm muzyki.

15.„Iskierka” – siedząc w kręgu, uczestnicy żegnają się puszczając iskierkę / uścisk dłoni.

CZĘŚĆ II

Malowanie dziesięcioma palcami

Malowanie palcami znane jest nie od dziś, jednak metoda ta nabrała zupełnie innego znaczenia, kiedy to pedagog i terapeutka Ruth Faison Shaw odkryła, że malowanie bez użycia żadnych narzędzi malarskich ma działanie terapeutyczne i diagnostyczne.

Okazało się że metoda ta, może pomóc dzieciom w pokonywaniu lęków, nabraniu wiary we własne siły, wyrażaniu emocji i uwalnianiu od zahamowań.

Metoda używania palców do zabaw plastycznych, bazuje na naturalnym i prostym pociągu dzieci do chęci dotykania materiałów o różnej teksturze.

Malowanie dziesięcioma palcami jest uznawane za technikę projekcyjną, która dostarcza cennych informacji diagnostycznych na temat relacji dziecka z procesem tworzenia, jego ekspresji ruchowej, a także widzenia kolorów i czasu poświęconego na daną aktywność. Obserwacje te wykorzystywane są terapii i pracy wychowawczej, pomagając w głębszym zrozumieniu emocji i wewnętrznych przeżyć dziecka.

W praktyce wykorzystywanie tej metody pozwala na rozwijanie zdolności twórczych dziecka, stymulacji zmysłów, budowanie jego pewności siebie, wyrażanie emocji oraz rozwijanie precyzji ruchów ręki. Wielu terapeutów docenia tę technikę za jej wszechstronność oraz możliwość indywidualnego dostosowania do potrzeb każdego dziecka.

„Tęczowy kameleon” – dzieci malują i nakładają paluszkami farbę na tekturowego kameleona.